مقدمه
پیشرفت که در ازاش موفقیت و دیده شدن میاد خیلی لذت بخشه . شبیه مواد افیونی مدار دوپامینی و روشن میکنه و بدن و روح و روان و حالی به حالی میکنه . اما همونقدر خطرناکه که آدمو میرسونه به مرز نابودی!
آدم کمال طلبِ کامل خواهِ جاودانگی طلبِ همیشه ناراضی سقف این دنیا براش کوتاهه! هی بالا میپره پرواز کنه اما سرش میخوره به دیوار و زخمی میفته پایین . در ازای هر پیشرفتی ، یک پیشرفت بالاتر میخواد . بلندپروازی بیشتر. و هر چی که بالاتر بره کارهای گذشته اش کوچیکتر بنظر میرسه و میخواد بیشتررررر به دست بیاره .
توضیحات
من، مدت هها با این اندیشه زندگی کردم . سال ها . وقتی میخواستم یک قدم از این الگوی کارکردی عقب بکشم حجمی از اضطراب ها و تب و لرزها و اشکها و تو خودم پیچیدن ها هجوم میاوردن بهم و این میشد که همه بهم میگفتن چرا خودتو انقدر اذیت میکنی؟
انگار رسالت انسان بودن آدم این باشه که مدام " کار"ی انجام بده و در ازاش موفقیت بگیره و لحظه ای متوقف نشه که اگر بشه پرونده اش سیاهه و انگار توی دنیا به درد کاری نخورده! یا خدا بهش میگه چقدر توی دنیا به درد نخور بودی !
نتیجه گیری
فلسفه های عمیق ، روان بنه های مریض ، یادگیری های کودکی ، زمزمه های مادر و پدر معنای همه چیز و تغییر میدن .
پاسخ به سوالات عمیق زندگی و یافتن ایدثولوژی مناسبِ ( نه صحیح) توانمندی ها و خلقیاتمون ، روحمون و رشد میده . ممکنه "کار" انجام بشه یا نشه ، که البته کار اگر ترجمه ی " اثرگذاری" باشه حتا تو خواب هم انجام میشه ، اما یاد میگیریم که با معناهای بزرگ و قوی تر سر و کله بزنیم . معناهایی که انقدر عمیقند فقط در دلمون جا میشن . دل رو میشه پرواز داد و از سقف اتاق بالاتر برد . جسم رو نمیشه . ماده و نمیشه .
پیشنهادات
این فکر در نتیجه ی تجربه ی زیسته ی افکار قدیمی ام اومده و قراره کمی بیشتر باهاش زندگی کنم تا جزییاتشو بیشتر مشخص کنم.
خدا میدونه منِ حیرون چقدر به خدا میگم ای کاش و فقط ای کاش مینشستی رو به روی من و چند کلمه میگفتی از من میخوای اینجا چه کاری کنم؟ منو چطور دوست خواهی داشت؟ لطفا چند پیشنهاد به من بده ...
